ماسه به تنهایی قابلیت چسبندگی ندارد. اگر قالب های ریخته گری با ماسه خالص ساخته شوند قبل یا در موقع ریخته گری از هم پاشیده می شوند برای جلوگیری از این کمبود از خاصیت چسبندگی بنتونیت استفاده می شود. به ماسه های ریخته گری مقداری بنتونیت که از 15 درصد تجاوز نمی کند، می افزایند. این ماسه های بنتونیت دار جهت فرم دادن فلزات و آلیاژها به صورت ریخته گری بارها مورد استفاده قرار می گیرند فاصله زمانی استفاده مجدد ممکن است از یک ساعت کمتر باشد و چون فلزات با درجه حرارت بالایی در قالب ریخته می شوند بنابراین ممکن است باعث از بین بردن خواص مطلوب بنتونیت، به آن خاصیت چسبندگی می دهد و چون بیشتر قسمت رویی که مستقیما” در تماس با فلز است زیاد صدمه می بیند در بعضی ریخته گری ها قالب دو قسمتی تهیه می شود و فقط بنتونیت قسمت رویی را ترمیم می نماید هر چه این قسمت نرم تر و صاف تر باشد محصول ریخته گری صاف تر بوده و احتیاج به سوهان کشی و پرداخت کمتری خواهد داشت. بنابراین جا دارد که دقت بیشتری به عمل آورده و خاک هایی به کار گرفته شود که با ماسه سازگاری بهتری داشته باشد از این نظر مونت موریونیت مناسب تر است. به طور کلی بنتونیت های سدیم دار با ماسه سازگارترند. در مواردی که بنتونیت سدیم دار در دسترس نباشد از بنتونیت های کلسیم استفاده می شود و با افزودن کربنات سدیم (معروف به سودالش) به آنها خاصیت چسبندگی می بخشند.

بنتونیت مصرفی در این کاربرد بایستی دارای مشخصه های زیر باشد:

آب محتوی آن بین 6تا 12 درصد باشد، PH  آن برابر یا بزرگتر از 2/8 باشد و اکسید کلسیم آن از 7 درصد بیشتر نباشد .

اصولا” هر ریخته گری بر حسب نوع فلز، حجم قالب و مقدار و مقدار تولید برای خود مشخصه هایی از نظر مقاومت در برابر حرارت و غیره برای بنتونیت قائل است.