ماسه های بتن قابلیت چسبندگی ندارد. اگر قالب های ریخته گری با ماسه خالص ساخته شوند قبل یا در موقع ریخته گری از هم پاشیده می شوند. برای جلوگیری از این نقیصه از خاصیت چسبندگی بنتونیت استفاده می شود. به ماسه های ریخته گری مقداری بنتونیت که از 15درصد تجاوز نمی کند، می افزایند. این ماسه های بنتونیت دار جهت فرم دادن فلزات و آلیاژها به صورت ریخته گری بارها مورد استفاده قرار می گیرد. فاصله زمانی استفاده مجدد ممکن است از یک ساعت کمتر باشد و چون فلزات با درجه حرارت بالایی در قالب ریخته می شوند بنابراین ممکن است باعث از بین بردن خواص مطلوب بنتونیت که به آن خاصیت چسبندگی میدهد شود و چون بیشتر قسمت رویی که مستقیما در تماس یا فلز است زیاد صدمه می بیند در بعضی ریخته گری ها قالب دو قسمتی تهیه می شود و فقط بنتونیت قسمت رویی را ترمیم می نماید. هرچه این قسمت نرم تر و صاف تر باشد محصول ریخته گری صاف تر خواهد بود و احتیاج به سوهان کشی و پرداخت کمتری خواهد داشت. بنابراین جا دارد که دقت بیشتری به عمل آورد و خاک هایی به کار گرفته شوند که با ماسه سازگاری بهتری داشته باشد. از این نظر مونت موریلونیت مناسب تر است. به طور کلی بنتونیت های سدیم دار با ماسه سازگار ترند. در مواردی که بنتونیت سدیم دار در دسترس نباشد از بنتونیت های کلسیم دار استفاده می شود و با افزودن کربنات سدیم (معروف به سودالش) به آن ها خاصیت چسبندگی می بخشند.
